உன்னையே நீ அறிவாய் ! (பண்டைய தமிழனும், இன்றைய தமிழனும்) - பாகம் 16

இந்த தொடரை அடுத்த இரண்டு பதிவுகளோடு முடித்துவிட வேண்டும் என்கிற முடிவுக்கு வந்துள்ளேன். ஆதனால், இந்த பதிவோடு மற்றுமொரு பதிவு. அவை இரண்டிலும் உங்களோடு அவசியம் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டிய ஒரு சில முக்கிய விஷயங்கள். அத்தோடு 'சயோனாரா' (ஜப்பானிய மொழியில் 'விடைபெற்று கொள்கிறேன்' என்று பொருள்).

பண்டைய தமிழனும், இன்றைய தமிழனும்

உலகில் உள்ள முன்னேற்றமான இனங்கள் யாவுக்கும் சில பொதுவான அம்சங்கள் உண்டு. அவற்றில் மிக முக்கியமானது - 'தூரநோக்கு சிந்தனை'. முன்னேற்றமான உலக இனங்களுல் பிரதானமான ஜப்பானியர்கள், ஜெர்மானியர்கள், யூதர்கள் போன்ற இனங்களோடு நமக்கு பரிட்ச்சயமான பிராமணர்கள், நாட்டுகோட்டை செட்டியார்கள் போன்ற இந்திய சாதிய நிலையில் மேல்மட்ட தமிழர்களிடமும் இந்த 'தூரநோக்கு சிந்தனை' என்பதை நாம் வெகுவாக காணலாம்.

என்ன, இப்படிபட்ட மேல்மட்ட சாதிய வகுப்பினர் மலேசியாவில் மிக, மிக சொற்ப அளவில் உள்ளதால் அவர்களைப் பற்றி இங்கு உள்ள தமிழர்களுக்கு எதுவும் அதிகமாக தெரிய வாய்ப்பில்லாமலேயே போய்விட்டது. நம்மை போல் இந்த வகுப்பினரகளும் 'தமிழனென்று சொல்லடா, தலை நிமிர்ந்து நில்லடா' என்று அவர்களுக்குள் குழுமும் போது சொல்லிக் கொள்பவர்கள் தான்.

ஏன் அந்த வாசகத்தை நமக்கு கொடுதத சுப்ரமணிய பாரதியே ஒரு பிராமணர்தான். அதேபோல், "வீரர்கள் வாழும் திராவிட நாட்டை வென்றவர் கிடையாது. வேலும் வாலும் தாங்கிய மரவர் வீழ்ந்ததும் கிடையாது" என்று வீராவேசமாக பாடிய கவியரசு கண்ணதாசன் ஒரு நாட்டுகோட்டை செட்டியார்.

ஆனால், இந்தகைய இனங்களுக்கும் மலேசிய தமிழர்களான நமக்கும் என்ன வித்தியாசம் என்றால், இவர்கள் எல்லாம் ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக நம்மை விட எல்லா வகைகளிலுமே மிக மேம்பட்ட நிலையில் இருந்து வந்திருப்பவர்கள். அவர்களுக்கு நேர மாறாக ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக அடிமைபட்டு, கீழ் மட்டத்திலேயே கிடந்த நாம் இப்போது, ஒரு 100 வருட இடைவேளிக்குள் தான் 'அ, ஆ, இ, ஈ' க்கே வந்து சேர்ந்துள்ளோம்.

நாம் அடிக்கடி சொல்லிக் கொள்கிறோமே "கல் தோன்றி, மண் தோன்றா காலத்து முன் தோன்றிய மூத்த குடி நாங்கள்" என்று, அந்த பண்டைய தமிழ் குடியின் வளர்ச்சிக்கு ஆணி வேராய் இருந்து ஆக்குவித்து, ஊக்குவித்து, ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக தமிழ் கலாச்சாரத்தை வேர் ஊன்றச் செய்த பெருமை எல்லாம் பெரும்பாலும் இந்த இனங்களை ஒத்த மக்களுக்குத் தான் சாரும்.

இவர்களுக்கும், மலேசிய தமிழர்களான நமக்கும் தமிழர்கள் என்கிற ஒற்றை ஒற்றுமையைத் தவிர வேறு எந்த சமூகவியல் ஒற்றுமையும் கிடையாது. ("நாம ஒரு 60 - 70 வருஷங்களாகத் தானே அய்யா அக்குல்லிலே இருந்த துண்டை எடுத்து தோளில் போட ஆரம்பித்தோம் !!").

தமிழன் எல்லாவற்றிலும், எல்லோரிடத்திலும் தோற்றுப் போகிறான் என்கிற பொதுவான கூற்று இவர்களுக்கு பொருந்தாது. எனக்கு தெரிய பிராமணர்கள், நாட்டுக்கோட்டை செட்டியார்கள் போன்ற தமிழர்கள் எல்லாம் சீனர்கள், ஜப்பானியர்கள், ஜெர்மானியர்கள், யூதர்கள் என்று உலகில் உள்ள அத்தனை மேம்பட்ட இனங்களுடனும் வாழ்க்கையின் சகல பரிநாமங்களிலும் ஈடு கொடுத்து வெற்றிகாணக் கூடியவர்கள்.

ஆனால் என்ன, தமிழ் மக்களின் மொத்த ஜனத்தொகையில் இவர்களுடைய எண்ணிக்கை மிக, மிகச் சிறியதாக அமைந்து விட்டதாலும், தமிழ்நாட்டு அரசியல்வாதிகள் பெரும்பாண்மை ஓட்டுக்காக இவர்களை வேண்டுமேன்றே 60 வருடங்களுக்கு மேலாக ஓரங்கட்டியதாலும் இவர்களுடைய மூச்சு, பேச்சு எதுவுமே பொதுஜன சபைகளில் பரவலாக காணப் படுவதில்லை.

அதனால், மலேசியாவிலும் சரி, தமிழகத்திலும் சரி தமிழன் என்று சொல்லும் போது சராசரியாக ஒருவர் மனக்கண் முன் தோன்றுவது படிப்பறிவு, தொழில் அறிவு, சமூகவியல் என்று எல்லா அம்சங்களிலும் திறமை குன்றிய, மீசையும் ஒரு வார தாடியும் கூடிய, பொருந்தாத நிறத்தில் உடை உடுத்திக் கொண்டு நிற்கும் ஒரு பருமனான கருத்த உருவம் கொண்ட மனிதன் தான்.

ஆனால் தமிழ் கலாச்சாரத்தை ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக வளர்த்து, அதன் மேன்மையை தூக்கி நிறுத்தும் பொருட்டு வள்ளுவம், சிலப்பதிகாரம், ராமாயணம், மகாபாரதம், செய்யுல்கள், பக்தி பாடலகள் என்று எண்ணில் அடங்கா வழிகாட்டு கலஞ்சியங்களை நமக்கு கொடுத்து தமிழ் கலாச்சாரத்தை காலங்காலமாக மெருகேற்றி கொண்டு வந்தவன் மேற்குறிப்பிட்ட இன்றைய சராசரி தமிழனின் பாட்டன் பூட்டன் அல்ல. இவன் வேறு. தமிழை காலங்காலமாக தூக்கி நிறுத்தி சேவை செய்து வந்துள்ள அந்த தமிழன் வேறு.

அந்த தமிழனிடம் திறமை, தூர நோக்கு சிந்தனை, விவேகம், சாமர்த்தியம், சபை உணர்ந்து, இடம் பொருள் ஏவள் அறிந்து நடக்கும் இயல்பு எல்லாம் இருந்தது. இன்று தமிழன் என்று முத்திரை குத்திக் கொண்டு நிற்கும் இந்த பருத்த உருவத்திற்கு ஒரு பொடலங்காயும் கிடையாது.

ஆயிரக்கணக்கான வருடங்களாக சமுதாயத்தின் விழிம்பில், கீழ் மட்ட வகுப்பின் வறுமையின் தாக்கத்தில் முட்டி, மோதி, தட்டு, தடுமாறி திசை தெரியாது தவித்து நின்ற மிகச் சாதாரண ஒரு மனிதனுக்கு 'தமிழன்' என்று தமிழ் இனத்தையே பிரதிநிதிக்கும் அளவிற்கு பொதுவான ஒரு முகவரியை கொடுத்தது ஆங்கிலேயர் இந்தியாவிற்கு கொண்டு வந்த ஜனநாயக சம உறிமை எனும் சமூக அம்சம் தான்.

அதற்கு முன்பு, அரசாட்ச்சி முறையின் கீழ் ஒரு குறிப்பிட்ட சிறு வட்டத்திற்குள்ளே எதைப் பற்றியும் எநத விவரமும் தெரியாது வலம் வந்து, திக்கும் தெரியாது, திசையும் தெரியாது நின்ற ஒரு மிகச் சாதாரண சாமான்யனை, ஆங்கிலேயர் உட்கொணர்ந்த அரசியல் ஆட்ச்சி முறை 'ஒரு மனிதனுக்கு ஒரு ஓட்டு' என்கிற சாதனத்தின் மூலம் கோபுரத்தின் உச்சிக்கு கொண்டு சென்று வைத்து விட்டது.

இவனும் ஏதோ காலங்காலமாக தமிழுக்காகவும், தமிழ் இனத்தின் மேம்பாட்டிற்காகவும் உழைத்தவன் போல பாவனை செய்ய ஆரம்பித்து விட்டான். எண்ணிக்கையில் அதிகம் உள்ளான் என்கிற காரணத்தினால், இந்த கோஷ்டியில் நன்றாக தமிழ் பேச, எழுத தெரிந்தவர்கள் தமிழ் தலைவர்கள் ஆகி விட்டார்கள்.

பிறகு தமிழை மூலதனமாக வைத்து அரசியலில் இறங்கிய இவர்களுக்கு, பிற மொழி எதுவும் மக்களிடம் வந்தடையாது பார்த்து கொள்ள வேண்டியது முக்கிய அரசியல் சூட்ச்சமம் ஆனது. அப்படியே 'நாங்கள் தான் இருப்பதிலேயே பெரிய தமிழ் பருப்புக்கள்' என்று தொடர்ந்து விட்டார்கள்.

இந்த நிலைப் பாடு தமிழகத்திற்கு தான் வெகுவாக பொருந்தும் என்றாலும், பரவலான மேலோட்ட நிலையில் பார்க்கும் போது, இங்கு மலேசியாவிலும் நமது நிலை ஏறக்குறைய அப்படி தான்.

இன்றும் 'தமிழன், தமிழன்' என்று எல்லா இன சூழல்களிலும் கதவை பிற யாரும் நுழைய முடியாமல் அடைத்து விடுகிறோமே எதனால் என்று நினைக்கிறீர்கள்? காலங்காலமாக கேட்பாரற்று கிடந்த நம்மிடம் தீடிர் என்று 'இன அளவிலான பதவி பலம்' என்று ஒரு சிறு துருப்பு சீட்டு கிடைத்து விட்டது. அதன் பிடியை நாம் சற்று தளர்த்தினாலும், திறமை மிக்க பிற இந்திய இனத்தவர்கள் எங்கு அதை பிடிங்கி கொண்டு போய்விடுவார்களோ என்கிற பயம் தான் காரணம்.

இது தான் 'தமிழ் பருப்புக்கள்' என்று கூறிக்கொண்டு, நடைமுறை வாழ்க்கையில் எல்லா பரிநாமங்களிலும் பிறரிடம் தோற்று வரும் இன்றைய தமிழனின் உண்மையான பின்னனி.

( குறிப்பு: நான் பிரமாண அல்லது நாட்டு கோட்டை செட்டியார் இனங்களுல் ஒன்றை சார்ந்தவன் அல்ல. நானும் இங்கு தட்டு, தடுமாறி 'பே...' என்று திசை தெரியாது நிற்க்கும் கேனக் கிருக்கர்களில் ஒருவன் தான் ).

சரி இந்த மாஙகாய் மடையர் கோஸ்டியிடம் 'தூரநோக்கு சிந்தனையை' பற்றி என்ன பேசுவது. நாம் பேசுவது இங்கு பொருந்துமா? பொருந்த வேண்டும் !! மலேசிய தமிழன் என்பவன் உருப்பட வேண்டும் என்றால் நாம் தொலைகாட்சியில் சீரியல் பார்ப்பதை சிறிது குறைத்து கொண்டு, அடுத்த தலைமுறை சீராக வாழ நாம் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை அன்றாடம் சிறிது நேரமாவது தூரநோக்கோடு யோசிக்க வேண்டும். பிறகு அப்படி யோசித்து கிடைத்த பதில்கள் ஸ்தரம்பெற அவற்றுக்கு தேவையான முயற்ச்சிகளில் ஈடுபட வேண்டும்.

இதை விளாவாரியாக இங்கு பேசி பிரயோஷணம் இல்லை. விளாவாரியான விவாதங்களில் பங்கு பெருவதற்கு தேவையான 'மசாலா' எல்லாம் நம் மக்களிடம் கிடையாது. பேசாமல் என் வாழ்க்கையில் நான் சந்தித்த ஒரு பெரியவரிடம் நான் படித்த பாடத்தை உதாரணமாக சொல்லி விட்டுச் செல்கிறேன். சிந்திக்க தெரிந்தால், சிந்திக்க முடிந்தால், சிந்தித்து பயன் பெறப் பாருங்கள்.

செட்டியாரிடம் படித்த பாடம்

தமிழ்நாட்டிலிருந்து , பத்தொன்பதாம் நுற்றாண்டிலேயே இந்த நாட்டிற்கு வணிகர்களாக வந்து சீனர்களையும் மிஞ்சி அபாரமாக பணம் சம்பாதித்த இனம் 'நாட்டுக் கோட்டை செட்டியார்கள்' இனம் ( நகரத்தார் என்றும் இவர்கள் அழைக்கப் படுவர் ).

2000 வருடங்களுக்கு முன்பே ஒரு பெரும் வாணிப துரைமுகமாக பெயர் பெற்ற காவிரிப்பூம் பட்டிணம் (அள்ளது பூம்புகார்) எனும் நகரத்தை தங்கள் இன மையமாக கொண்டு வாணிபம், வர்த்தகம் என்று வாழ்ந்து வந்த இந்த இனத்தை சார்ந்தவர்கள் தான் சிலப்பதிகாரத்தில் வரும் கோவலனும், கண்ணகியும். அதே போல் 63 நாயன்மார்களில் காரைக்கால் அம்மையார், இயற்கை நாயனார் ஆகிய இருவரும் இந்த இனத்தை சார்ந்தவர்கள் தான்.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு மத்தியில் தொடங்கி இவர்கள் மலாயா, சிங்கப்பூர், பர்மா, சிலோன், ஜாவா, சுமாத்திரா, வியட்நாம் என்று தென் கிழக்கு ஆசிய நாடுகள் பலவற்றுக்கு சென்று தொழில் புரிந்து அந்த நாளய வங்கியர்களாக விளங்கினார்கள். அபரிதமான தனமும் ஈட்டினர். அப்படி ஈட்டிய தனத்தின் ஒரு பகுதியை ஒவ்வொரு வருடமும் 'மகமை' என்கிற பெயரில் ஒதுக்கி வைத்து அதிலிருந்து பல பொதுச் சேவைகளையும், அறப் பணிகளையும் செய்தனர்.

இப்படி அவர்கள் மேற்கொண்ட பணிகளில் தெய்வத் தொண்டும் ஒன்று. மலேசியாவில் மட்டும் இந்த இனத்தினர் தம் சொந்த செலவில் கட்டிய 15 தெண்டாயுதபாணி கோவில்கள் உள்ளன. அதே போல் சிங்கப்பூரில் 2 கோவில்களும், பர்மாவில் 50 கோவில்களும், வியட்நாமில் 2 கோவில்களும், சிலோனில் 4 கோவில்களும் உள்ளன.

அதுபோக வாணிபம், வர்த்தகம் என்று பார்த்தால் இவர்கள் ஆரம்பித்தவை தான் இந்தியாவில் உள்ள இந்தியன் பேங், இந்தியன் ஓவர்சிஸ் பேங், பேங் ஆவ் மதுரா ஆகியவை. மேலும் சினிமா துரையில் இவர்களுடைய ஈடுபாடு தமிழ் சினிமா ஆரம்பித்த கால முதல் இருந்து வந்துள்ளது. ஏ.வி.எம். ஸ்டுடியோ, நியூடோன் ஸ்டுடியோ, சாரதா ஸ்டுடியோ, ஸ்யாமளா ஸ்டுடியோ யாவும் நாட்டுகோட்டை செட்டியார்களுடையவை தான்.

அதே போல் தமிழகத்தில் உள்ள அண்ணாமலை பல்கலைக்கழகம், அழகப்பா பல்கலைக்கழகம் ஆகியவை இவர்கள் தோற்றுவித்தவை தான். இவை எல்லாம் போக செட்டிநாட் சிமெண்ட், மட்ராஸ் சிமெண்ட், தியாகராஜா குருப் ஆவ் கம்பனீஸ், முருகப்பா குருப் ஆவ் கம்பனீஸ், டிரிவாங்கூர் ரெயான்ஸ், சிவகாமி மில்ஸ், அங்கிலோ பிரென்ஞ் டெக்ஸ்டைல்ஸ் மற்றும் இன்னும் பல்லாண்டுகளாக திறம்பட நடத்தப் பட்டு வரும் நூற்றுக் கணக்கான தொழில் ஸ்தாபனங்கள் இவர்கள் தோற்றுவித்து நடத்தபட்டு வருபவை தான்.

இப்படி வாழ்க்கையின் எல்லா நிலைகளிலும் 'திறமைசாலிகள்' என்று முத்திரை பதித்த இந்த இனத்தின் உலக அளவிளான மொத்த ஜனத்தொகை என்னவாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறீர்கள் ? தென் கிழக்கு ஆசியா, சீனா, ஹாங்காங், ஜப்பான், ஆஸ்திரேலியா, நியூசிலாந்து, ஐரோப்பா, அமெரிக்கா, கனடா என்று உலகின் பல பகுதிகளில் குடிபுகுந்து அட்டகாசமாக வெற்றிநடை போட்டு வரும் இந்த இனத்தின் மொத்த ஜனத்தொகை வெறும் 200,000 பேர்களுக்கு குறைவானதுதான். ஆச்சரியமாக இருக்கிறதா ? ஆனாலும் அதுதான் உண்மை.

ஒரு 50 - 60 வருடங்களுக்கு முன்பு வரை, இந்த இனத்தவரை நாம் மலாயாவின் எல்லா பிரதான நகரங்களிலும் லேவாதேவி தொழில் (வட்டி கடை) புரியும் சிறு தொழில் அதிபர்களாக பார்க்க முடிந்தது. ஆனால் அவர்களில் பெரும்பாலோர் 1969 ஆம் ஆண்டு இனக் கலவரத்திற்கு பிறகு சன்னம் சன்னமாக இந்த நாட்டின் தொடர்பை முழுமையாக அறுத்துக் கொண்டு இந்தியா திரும்பி விட்டனர். இப்போது நாட்டு கோட்டை செட்டியார்கள் இனத்தில் மிஞ்சி போனால் மலேசியா முழுவதும் ஒரு 800 பேர் தான் இருப்பார்கள்.

இப்படி மலேசிய தொடர்புகளை முழுமையாக அறுத்துக் கொண்டு சில நாட்களில் தாயகம் திரும்ப இருந்த ஒரு முதிய செட்டியாரிடம் எனக்கு 20 வயது இருக்கும்போது நானும் என் உறவினர் ஒருவரும் "ஏன் எல்லாவற்றையும் முடித்துக் கொண்டு இந்தியா திரும்புகிறீர்கள்?", என்று கேட்ட கேள்விக்கு அவர் அளித்த பதில் அன்று எனக்கு சரிவர புரியவில்லை. ஆனால் 37 வருடங்கள் கழித்து இன்று நினைத்துப் பார்க்கையில் அது ஒரு மாமனிதர் சொன்ன தேவ வாக்காக தோன்றுகிறது.

"தம்பீ, முதலெ நாம எதுக்கு நாடு விட்டு நாடு வந்தொம் என்கிற மூல காரணத்தை மனதிலெ ஏத்திக்கனும். 70 வருஷங்களுக்கு முன்னாலெ எங்க தாத்தா இந்த நாட்டுக்கு வந்தப்ப இங்க பணம் சம்பாதிக்க நெறைய வாய்ப்பு இருந்திச்சு. மலாய்காரங்கலெல்லாம் நல்ல மனுஷங்களா இருந்தாங்க. நாமளும் நெரைய சம்பாதித்தோம். ஆனா இப்ப எல்லாமே மாறிப் போச்சு தம்பீ. இனிமே இந்த நாட்டை நம்பி, நாம பொலப்பு நடத்தவும் முடியாது, குடும்பங்குட்டியோட இங்க வாழவும் முடியாது.

இவனுங்க இப்பச் சொல்றானுங்களே 20 வருஷத்துக்கு மட்டும் எங்களுக்கு 'முதற்சலுகை' கொடுத்தா போதும், அதுக்கு அப்புறம் அது எங்களுக்கு வேண்டாம்ன்னு. அதை நீ நம்புறே ? அதெல்லாம் புருடா. நடக்காதுப்பா. இவனுங்க இனிமெ ஜன்மத்துக்கும் இவனுங்களோட சலுகைய விட்டுக் கொடுக்க மாட்டானுங்க.

இந்தியாவிற்கு திரும்ப போவதற்கு வழி இல்லாதவர்கள் கதை வேற. ஆனா, திரும்ப போவதற்கு வழி இருந்தும், இந்தியாவை சுத்தமா மறந்துட்டு இந்த நாட்டிலேயே செட்டில் ஆகனுன்னு நெனைக்கும் தமிழவுங்களுக்கு நாம செய்வது எவ்வளவு பெரிய முட்டாள்தனம் என்பது இப்பத் தெரியாது. ஒரு இருவது முப்பது வருசம் போனதுக்கு அப்புறம்தான் தோணும், அடடா தப்பு பண்ணிட்டமேன்னு.

இந்தியாவுக்கு என்னப்பா கொறச்ச? நூறு வருஷத்துக்கு முன்னாலெயே நாம மலாயா, சிங்கப்பூர், பர்மான்னு இத்தனை நாடுகளுக்கும் கொண்டிவிக்க வந்து பணம் சம்பாதிச்சம்ன்னா, அதுக்கான கெட்டிகாரத்தனத்தையும், பக்குவத்தையும், வித்தையையும் எங்கேருந்து கத்துகிட்டோம் ? இந்தியாவில இருந்துதானே. நமக்கு தான் தொழில் செய்யிறது எப்படின்னு தெரியுமே! நம்ம ஊருக்குபோய் எதாவது தொழில் ஆரம்பிச்சா முதல்ல கொஞ்சம் கஷ்டமா தெரியும். அப்புறம் எல்லாம் சரியா வந்திரும்.

தம்பீ....நீ உன்னெ மட்டும் வச்சு பார்த்தேன்னா அஞ்சு, பத்து வருஷ காலம்லாம் ரொம்ப நாளாட்டம் தெரியும். ஆனா பாரம்பரியம், குடும்பம், குட்டின்னு நெனைக்க ஆரம்பிச்சிட்டேன்னா அப்புறம் இந்த நாட்டுல இருக்கிறதா, இந்தியா திரும்புறதான்னு நீ போடுற கணக்கு முப்பது வருஷத்திலே இருந்து அம்பது வருஷ கணக்கா இருக்கணும். ஒன்னுடைய பேரன் பேத்தி வரைக்கும் கணக்குப் போட்டு பாக்கனும். நீ மட்டும் நல்லா வாழ்ந்துட்டு, ஒன் புள்ளை, பேரன்கல்லாம் அவனுங்க காலத்திலே இந்த நாட்டுல உருப்படாமப் போயிட்டான்கள்னா, நீ வாழ்ந்த வாழ்க்கையே அர்த்தமில்லாமல் போயிரும்" என்று சொல்லி முடித்தார்.

இதை படிக்கும் வாசகர்கள் இங்கு கூறப் படுவதை முறையாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். செட்டியார் சொன்ன படி இங்குள்ள எல்லா தமிழர்களும் இந்தியா திரும்பி இருக்க வேண்டும் என்று நான் கூறுவதாக நினைத்து விடாதீர்கள்.

நான் இங்கு சுட்டி காட்ட விழைவது, அந்த பெரிய மனிதரின் தீட்ச்சயமான சிந்தனையையும், துல்லிதமாக எடை போடக் கூடிய தூரநோக்கு பார்வையையும் தான். அத்தோடு கடைசியாக அவர் கூறிச் சென்றாரே "நீ மட்டும் நல்லா வாழ்ந்துட்டு, ஒன் புள்ளை, பேரன்கல்லாம் அவனுங்க காலத்திலே இந்த நாட்டுல உருப்படாமப் போயிட்டான்கள்னா, நீ வாழ்ந்த வாழ்க்கையே அர்த்தமில்லாமல் போயிரும்" என்று, அந்த வாசகத்தில் தான் எவ்வளவு பெரிய உண்மை தேங்கி நிற்கின்றது.

என் வாழ்க்கையில் நான் எதிர் கொண்ட எத்தனையோ நிகழ்வுகளில் இந்த செட்டியாரிடம் நான் கற்ற பாடம் மிக மேலான ஒன்று என்பது என் நிலைப்பாடு.